Kır Tanrısı dost olur, bir gün yolda insanla.
Gökyüzünden toprağa düşse soğuk bir damla,
Duymuş gibi derinden kara kışın donunu; Adam hohlar büzerek parmağının ucunu!
Tanrı der ki, adama:
-Bir açıp, bir kaparsın;
Parmakların ağzında, öyle neler yaparsın?
Cevap verir yoldaşı:
-Kırlar soğuk bir yazı,
Hohlamakla hissetmem vücudumda ayazı.
Önlerine az sonra konur gayet sıcak aş,
Üfleyerek yoldaşı, göstermeden bir telâş,
Başlayınca yutmaya Kır Tanrısı şaşırır;
Duyduğu bir şüpheyi sözleriyle taşırır:
-İki ayrı zıt işe ağzının bir emeği; Bu sefer de üflersin sıcak olan yemeği!
Adam, der ki:
-Eğer, soğutmazsam aşımı,
Ağzım yanar, belâdan, kurtaramam başımı, İnsanoğlu naziktir, kaynar yemek yiyemez.
-Desene ki, işine bir dost işi denilmez; Tanrı olsan bir yardım bekleyemem senden, Uzak olsun dostluğun benden!
Kaypak huylu ağzından,
Sıcak ile birlikte demek çıkar soğuk da.
Gezmektense seninle, kalmak iyidir bir başıma! Jean de La Fontaine
